Ik werkte bij een verzekeringsmaatschappij die inboedelverzekeringen verkocht. Aan mij de taak om bij die verzekering een inboedelwaardemeter te maken. Dit is een lijst met vragen waarmee je kunt uitrekenen wat iemand zijn inboedel waard is. Exclusief zijn sierraden, computers en muziekinstrumenten, want daar waren weer subverzekeringen voor. De klant moest het regelmatig opnieuw invullen want anders had hij geen garantie meer tegen onderverzekering.

We gingen aan de slag:

• Inboedelwaardemeter ontwerpen, programmeren en (technisch) testen
• Testen door gebruiker /specialist
• Nieuwe software verspreiden
• Tussenpersonen en helpdesk op de hoogte stellen van de wijzigingen.
• Etc.

En de business ging ook aan de slag:

• Tussenpersonen hielpen klanten met het invullen van de lijst.
• Het telefoon team beantwoordde vragen over het (complexe) product.
• Het acceptatieteam beoordeelde de ingekomen inboedelwaardemeters.
• Juristen / schade-experts gingen met klanten die claimden in discussie over de precieze invulling van de lijst.

Dit kostte heel veel onnodig geld!

Later ging ik mijn eigen verzekering online afsluiten (bij FBTO). De enige vraag die ik kreeg om de waarde te bepalen was:

"Is uw inboedel meer of minder waard dan 150.000 euro?"

Ik wist het antwoord meteen. Handig voor de klant dus. En de FBTO-ontwikkelaar hoeft 100 keer minder code te schrijven voor dit onderdeel.

Maar je zult je misschien afvragen: "Nu betaalt iemand voor de inboedelverzekering voor een klein 2 kamerflatje dezelfde premie als iemand in een villa." Bedenk dan wel:

• Als een huis afbrandt, dan is de kans het grootst dat het een gemiddelde woning is.
• Een brand in een woning komt heel weinig voor. Alle professionals die met een inboedelwaardemeter bezig zijn, kosten elke dag geld.
• De premie voor klein 2 kamerflatje gaat niet omhoog doordat heel veel kosten worden bespaard.

Van 2007 tot en met 2014 is het aantal banen in de financiële dienstverlening met zo'n 25% afgenomen. Ruw geschat 50.000 banen. Dat zijn 25 gebouwen van 2000 medewerkers. Dus 25 gebouwen met een facilitaire dienst, personeelszaken, bedrijfskantine etc. Voor een deel bereikt door de complexe producten te versimpelen en daardoor beter geautomatiseerd (via internet) te verwerken.

Als een klant bij verzekeringsmaatschappij A een hele inboedelwaardemeter moet invoeren en bij verzekeringsmaatschappij B alleen een vinkje hoeft te zetten bij: "Minder dan 150.000 euro", kiest hij vaker voor verzekeringsmaatschappij B. Daardoor moet bij verzekering A de vaste kosten van de maatschappij over een kleiner aantal verzekerden worden verdeeld (en gaat de premie weer omhoog).

Vaak wordt alleen gekeken naar de kosten van een maatregel binnen het project. Voor automatiseringskosten is dit niet juist. Het maken van de software is minder werk dan het de komende 15 jaar onderhouden (soms meer dan 40 jaar).

In het voorbeeld van de inboedelwaardemeter komt dat onder meer door:

• Meer code moet bij onderhoud elke keer weer geïnterpreteerd moet worden door de ontwikkelaar.
• De documentatie moet worden bijgehouden (al gebeurt dat vaak niet)
• Steeds moet worden getest of het nog wel werkt (regressietest)
• Nieuwe ontwikkelaars moeten weer worden ingewerkt (hoe werkt zo'n inboedelwaardemeter?)
• Conversie naar andere technieken (programmeertalen, databases, Windows app naar web etc.) kost meer werk bij een volledige inboedelwaardemeter dan bij 1 vinkje.
• De werkelijkheid verandert vaker bij een inboedelwaardemeter (ander BTW percentage, indexatie voor devaluatie). Die 150.000 euro kan best 10 jaar zonder indexatie. De precieze berekening van de inboedel niet.

Ben je manager, kijk hoe je producten en procedures kunt versimpelen. Ben je een kamerlid? Vraag je dan af of die dure (of mislukte) softwareontwikkelprojecten bij de overheid iets te maken hebben met het groeiend aantal regels in wetten en regelingen.